Mora, Joao - Waarom anarchisten niet stemmen
--Ratja303 (overleg) 15 mrt 2016 20:48 (UTC)
Date: Sat, 12 Mar 2016 11:08:32 +0200
From: a-infos-nl@ainfos.ca
Subject: (nl) Portugal, ait-sp – Waarom anarchisten niet stemmen
Tijdens verkiezingstijd verschijnen onvermijdelijk twee soorten mensen met tegengestelde gezichtspunten: degenen die stemmen en degenen die niet stemmen. Ze hebben argumenten voor hun posities. Dat stemmen niet betekent dat stemmen nutteloos is en niet in staat is werkelijke verandering te bewerkstelligen. Degenen die stemmen zeggen dat stemmen een plicht is van iedere burger en dat er geen verandering is door degenen die niet stemmen. Binnen de groep van degenen die niet stemmen zijn anarchisten. ---- Maar waarom stemmen anarchisten helemaal niet? “Het zal zeker zijn omdat het enige verlangen van hen is om chaos en wanorde te veroorzaken. Behalve dit hebben ze geen politieke posities!”, zegt de een. “Ze stemmen niet omdat ze egoistisch zijn en een maatschappij willen waarin iedereen voor zichzelf leeft”, zeggen anderen. Beide veronderstellingen liggen ver van de waarheid af.
De anarchisten stemmen niet, omdat ze een maatschappij willen die door de huidige bestaande democratische mechanismen niet te bereiken is. Er is eenvoudigweg geen partij die, door middel van staatsmacht, een maatschappij zonder staat of kapitaal kan opbouwen. Dit wordt bevestigd doordat, ten eerste, het binnen een kapitalistische democratie onmogelijk is een maatschappij zonder kapitaal op te bouwen, zonder een revolutie, waarin arbeiders de controle overnemen over werkplekken en buurten. Iedere regering die probeerde een socialistische maatschappij op te bouwen (dat wil zeggen een klassenloze maatschappij), binnen een burgerlijke democratie, zou met enorme hindernissen te maken krijgen en, als het zou lukken die te omzeilen, zou die dan de macht aan het volk over moeten dragen en zichzelf moeten opheffen. Echter, wat de geschiedenis ons toont is dat regeringen dit altijd hebben geweigerd, er de voorkeur aan geven in hun positie van autoriteit te blijven, en die te gebruiken voor hun eigen voordeel.
Maar nu zal er iemand zijn die zegt: “Ik wist het! Deze anarchisten zijn allemaal utopische dromers! Al jullie voorstellen zijn dingen die onmogelijk of onbereikbaar zijn”. Ook dit is vals. Het voorstel voor een anarchistische maatschappij zonder klassen en georganiseerd door het volk in raden en vergaderingen is volledig bereikbaar. Arbeiders hebben de kracht alles te veranderen, en een eerlijke, vrije en goede maatschappij op te bouwen, maar deze kracht hangt af van jullie organisatie en eenheid. De maatschappij die we willen kan niet worden bereikt door de stem, maar kan worden bereikt door verlangen en actie van een verenigde arbeidersklasse, die zich bewust is van de eigen kracht.
“Dat is allemaal heel aardig, maar het lijkt me dat we ver van een revolutie van deze soort af zijn. Als je dit ziet, als de revolutie niet komt, zou het voor anarchisten zinvol zijn te stemmen op de partij wiens positie het dichtst bij die van jullie komt?”, vraagt iemand. Op het eerste gezicht lijkt het antwoord hierop te zijn: ja, daar zit wat in. Echter, als je er meer over nadenkt lijkt het er op dat de conclusie blijft: de stem is zinloos. Er zijn verschillende factoren die hier toe leiden. De eerste van deze factoren is dat verkiezingscampagnes van de belangrijkste partijen worden gefinancierd door grote bedrijven en bankiers – degenen die we kapitalistisch of burgerlijk noemen. Deze partijen zijn groot vanwege deze financiering, wat jullie reputatie onder de bevolking van het land bekend maakt en dient, en slechts worden gefinancierd omdat ze posities hebben die voor de kapitalisten plezierig zijn.
Er is een symbiotische verhouding tussen de politieke klasse en de kapitalistische klasse. In feite komen de meeste politici uit kapitalistische families. De grote zakenmensen financieren de politicus en helpen hem de verkiezingen te winnen, en de politicus helpt de zakenman door de wetten die hij wil, en herkapitaliseert het bedrijf met grote sommen geld als het bedrijf bankroet gaat. De kapitalist zal niemand financieren dan degenen die beloven te helpen. Om deze reden winnen partijen die de bourgeoisie niet dienen bijna nooit de verkiezingen. In plaats daarvan zijn ze onbekend bij de overgrote meerderheid van de stemmers, en hun posities zijn zelden te zien. Anderen hebben een solide basis van stemmers, maar nooit meer dan een zeker aantal, want de media, die van de kapitalisten zijn, maken propaganda tegen deze partijen, door ze belachelijk te maken of angst te veroorzaken in de hoofden van het volk. In het geval dat een partij die de belangen van de bourgeoisie niet dient de verkiezingen wint treden de grote bedrijven snel op, waarbij ze deze politici veel beloven in ruil voor hun gehoorzaamheid. Dat is wat gebeurde met Syriza in Griekenland, dat, eerlijk gezegd, niet eens zeer radicaal was. De zelfde politici die over de schulden opnieuw wilden onderhandelen, zodat de afbetalingen geen ellende onder de Griekse arbeiders zou veroorzaken, was nog maar nauwelijks aan de onderhandelingstafel verschenen of ze veranderden “mysterieus” hun posities en accepteerden ALLE eisen van de Troika. Hun stelling dat de heronderhandeling niet niets was dekt hun samenwerking toe met degenen waartegen ze hadden beloofd te strijden.
In ons Portugese geval is het stemmen op de PS en de PSD/CDS slechts een voortzetting van het zelfde neoliberale beleid. Direct voorafgaande aan de verkiezingen zien we altijd het zelfde: de huidige regering doet alsof het uiteindelijk heel vriendelijk was, terwijl de oppositie partij doet alsof het het volledige tegendeel is van wat de ander was, en wat hetzelfde is geweest voordat ze de macht kwijt raakten aan de ander. Het is een cyclus. Iedere keer dat een van hen wint gaat de cyclus door. “Maar wat te zeggen van de andere partijen?”, wil iemand weten.
De BE bestaat uit een laag van de middenklasse die een soort van sociaal democratie wil, met speciale nadruk op sociale kwesties. In feite zou de partij als het aan de macht zou komen precies hetzelfde doen als diens Griekse zuster partij, Syriza: diens plek in de cyclus innemen, en door gaan met het beleid van de grote zakenmannen en bankiers.
De FREE, die een meer representatief democratisch systeem belooft, zou slechts door gaan met de cyclus, maar met open voorverkiezingen. We hebben gezien hoe eenvoudig het is iemand om te kopen. Zelfs als de FREE probeert een soort van directe democratie door te voeren, zou het bestaan hiervan niet door de kapitalisten, die al het noodzakelijke zouden doen om diens invoering te voorkomen, worden toegestaan. De ACT coalitie is eenvoudigweg een groep van opportunistische politici die slechts zichzelf wil verrijken.
De duistere PNR zou diens plaats in de cyclus innemen, door gaan met het bourgeois beleid, maar sociaal beleid van reactionair rechts doorvoeren.
Wat de CDU betreft zijn er twee mogelijkheden: de partij zal niet voorbij gaan aan de huidige sociaal democratische ideologie, of optreden als een Marxistisch-Leninistische partij. In het eerste geval zal de CDU slechts diens plek in de cyclus innemen, zoals Syriza, slechts met verbale excuses. In het tweede geval, dat zeer onwaarschijnlijk is, zal de kapitalistische klasse alles doen om ze het regeren onmogelijk te maken, waaronder het provoceren van een burgeroorlog, of een invasie door een bepaalde buitenlandse macht, die er om bekend staat landen met Marxistisch-Leninistische regeringen binnen te vallen, veroorzaken. Als de partij en diens ondersteuners er in slaagt deze dreigementen te boven te komen (ten koste van veel levens en de vernietiging van het land), zou volgen wat gebeurde met alle landen die in deze positie zijn geweest (een lijst met voorbeelden is lang): de politieke klasse zou diens controle versterken, waarbij een dictatuur wordt geschapen waarin rijkdom in de richting van de top officials van de partij vloeit, alle inspanningen om een werkelijk communistische maatschappij te scheppen worden stopgezet en uiteindelijk geleidelijk aan terugkeert naar het kapitalisme. Aldus zien we dat, ongeacht wat we stemmen, het kapitaal zal winnen.
“Maar dat betekent toch niet dat we gedoemd zijn? Het betekent toch niet dat jullie nooit serieus kunnen veranderen? Dus uiteindelijk zeggen de anarchisten dat we ons vrijwillig moeten onderwerpen, zonder verzet tegen de ellende die aan ons wordt opgelegd?” Nee. We zullen nooit veroordeeld zijn zo lang er lucht in onze longen en hoop in onze harten is! “Maar hoe doe je dit?“ We organiseren onszelf! Laten we leren te wonen in een systeem waarin de kapitalistische klasse van onze ellende leeft: dat is de aard van het kapitalisme. Het leren zal duren zo lang er klassen zijn – zelfs in een sociaal democratisch systeem in werking, en deze sociale situatie zal slechts tijdelijk bestaan om de geesten van de arbeiders te kalmeren, en als deze taak is vervuld zal er altijd een overgang naar het neoliberalisme zijn: het ideale systeem van de kapitalistische klasse. En we leren bovenal dat onze kracht in eenheid en solidariteit ligt. Als we goed willen wonen, en een goede toekomst willen bieden aan onze kinderen en kleinkinderen, moeten we ons nu organiseren: het vinden van andere ongelukkige mensen, leren, onderwijzen, het vormen van groepen, buurtvergaderingen, vakbonden, associaties, groepen van studenten, het voorbereiden van de voorwaarden voor de revolutie die de maatschappij vanaf de basis zal veranderen.
We stemmen niet omdat we geen vertrouwen in politici hebben. We hebben vertrouwen in onszelf, en onze kracht.
Joao Morais
Artikel van een lid van de afdeling Lissabon AIT-SP